3 weken campinglife op het Zuidereiland

Lieve familie en vrienden,

Inmiddels zijn er drie weken verstreken van het avontuur in Nieuw-Zeeland en staat de kilometerteller van onze rit op bijna 4000 km. Wij hebben maandag 21 maart de ferry genomen van het Zuidereiland (Picton) naar het Noordereiland (Wellington).
Hierbij een verslag van de laatste twee weken op het fantastische Zuidereiland.

Donderdag 10 maart zijn wij vanuit Athol doorgereden tot aan Te Anau. Dit was de plaats dat wij afscheid hebben genomen van Malou, onze gezellige reismaat, die 4 dagen zou gaan wandelen bij Milford Sound en dit al ruim 9 maanden van te voren had moeten boeken. Sophie en ik hebben besloten om de volgende dag een cruise te gaan doen bij de fiorden in Milford Sound. In Milford Sound zelf zijn er geen campings, dus wij hebben gestaan op een DOC camping een uur voor Milford. Die avond hebben wij bij een kampvuur gezeten met Amerikanen en zijn we daarna vroeg en gerookt ons bed in gedoken. Niet alleen omdat het vreselijk koud was, maar ook omdat de cruise om 9.00 zou zijn. Voor 7'en ging de wekker en dat was echt afzien mede door de kou die door merg en been ging (bevroren chocopasta) en de donkerte (niet zeuren, dat is in Nederland ook).
De twee uur durende cruise maakte echter alles goed. Het was een prachtige dag en de fiorden zijn sowieso adembenemend. De fiorden bij Milford Sound zijn de enige fiorden die per weg te bereiken zijn en dat maakt het toeristisch. De dolfijnen schrikt dat niet af. Terwijl wij hingen over de voorkant van de boot, sprongen de dolfijnen vlakbij ons op. Op een gegeven moment konden wij zelfs kiezen uit zeeleeuwen op links of dolfijnen op rechts.
Compleet doorgewaaid en nog steeds onderkloeld, maar wel met deze onvergetelijke ervaring zijn wij een stuk gaan rijden voor een prachtige 3 uur durende wandeling bij de Key Summit. Een populaire wandeling en wij begrijpen waarom. De steilte had ons goed uitgeblust, maar de voldoening daarna is heerlijk. Een prima moment om uit te rusten, terwijl Mitch ons naar een camping in het dorp Lumsden begeleidde. Een gratis plek om te kamperen naast het oude treinstation.
Inmiddels was het weer eens tijd voor een douche en deze vonden wij de dag daarna (zaterdag 12 maart) in Invergarcill. Een stad in het zuiden van het Zuidereiland, niet heel spannend. Voor 1 dollar konden wij warm douchen in een soort community centrum, je maakt nog eens wat mee door zoiets normaals als douchen.
Het begon tot ons door te dringen dat de resterende tijd op het Zuidereiland niet heel ruim meer was, dus zijn wij diezelfde zaterdag doorgereden naar the Catlins. Een National Park in het zuiden aan de oostkust. Een prachtige weg langs de kust bracht ons naar verschillende uitkijkpunten, vuurtorens en een waterval. Die avond hebben wij gekampeerd aan een strand waar zeeleeuwen leefden. Vanuit hier hebben wij het laatste stuk gereden door de Catlins met als laatste stop Nugget Point. Een vuurtoren omgeven door rotsen in de zee. Op deze rosten zaten zeeleeuwen, zeehonden en een pinguïn.
Na al dit wildleven waren wij weer eens toe aan een stad. Wij zijn dus doorgereden naar Dunedin, een studentenstad. Met een bezoekje aan een gratis, maar mooi museum hebben wij onze cultuurpunten een beetje opgekrikt. Daar wij nog drukke dagen voor de boeg hadden, hebben wij besloten Dunedin dezelfde dag achter ons te laten en hebben wij onze weg gemaakt naar een gratis camping wat noordelijk gelegen. Ook deze camping was aan het strand en wij hadden leuke Duitse buren.
Het weer is nogal bepalend in Nieuw-Zeeland en wij hebben onze planning hier door moeten laten leiden. Maandag de 14de zou een redelijk mooie dag zijn bij Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland.
Wij zijn die dag dus gaan rijden richting Mount Cook. Wederom een lange rit, wederom niet vervelend om te rijden. Een weg langs een enorm blauw gletsjerwater meer met de bergen met besneeuwde toppen op de achtergrond.
Eenmaal in Mount Cook zijn wij een 3 uur durende wandeling gaan maken door Hooker Valley. Heel toerischtisch, hoofdzakelijk Aziaten, maar met een geweldig uitzicht op Mount Cook. Het begin en einde van deze track lag bij de camping waar wij die nacht zouden overnachten. Waar wij die ochtend nog aan het strand wakker werden, sliepen wij die nacht tussen de bergen. Naast een Canadees stel dat wij eerder hadden ontmoet in Queenstown (kleine wereld, klein Nieuw-Zeeland). De volgende ochtend, dinsdag 15 maart, werden wij wakker in de regen en leek het erop dat wij de dag ervoor mega veel geluk hebben gehad. Wel een prima dag om een lang stuk te rijden. Helaas wel met het gevolg dat wij Lake Tekapo aan ons voorbij hebben laten gaan (opeens een stuk minder blauw in de regen) en dat wij nu weten hoeveel Mitch nog kan rijden als het lampje voor de lege benzinetank aangaat (levenslessen). Onderweg hebben wij gestopt voor een heerlijke warme prijswinnende pie in Fairlie. Die avond bereikten wij na een hele dag in de regen rijden onze bestemming: Hanmer Springs. Wij vonden een camping met een keuken en perziken aan de boom. In Hanmer Springs zijn Hot Pools en deze hebben wij de volgende dag bezocht. Het regende inmiddels al meer dan 30 uur en de Hot Pools waren een heerlijke tijdsbesteding.
Wij wilden het Abel Tasman National Park nog graag bezoeken en gelukkig zou het de dag erna, donderdag 17 maart, redelijk tot mooi weer zijn in Abel Tasman.
Een halfuur voor het National Park hebben wij geslapen op een camping wederom aan het strand. Wij hebben een tour geboekt waarbij wij eerst zelf een stuk van de coastal track hebben gelopen. Een prachtige wandeling langs de kustlijn met veel kleine strandjes en helder water. Aan het einde van deze wandeling kregen wij een heerlijke lunch inclusief vers fruit (pruimen uit de tuin van de guide) en cake. Met extra grammen aan boord zijn wij terug gaan kayaken met 6 anderen. Onze guide Tom liet ons zeehonden zien en vertelde veel over de omgeving. De vissen werden nog door iemand gevoerd, het is immers kayaken op zee. Sophie en ik kunnen gelukkig wat hebben en hebben wederom een fantastische dag gehad!
De dagen erna hebben wij even de tijd genomen om ons op te laden, de was te doen, een planning te maken voor het Noordereiland en Nelson te bezoeken. Daarnaast hebben wij gereden richting Kaikoura voor onze laatste stop voor de Ferry.
Ik heb nog een hele leuke wandeling gedaan aan de kust bij Kaikoura. Door de weilanden en langs de kust. Iemand had mij verteld dat het leuk was om terug te lopen over het strand. Deze route bevatte echter ook veel rosten waar ik over heen moest klimmen. Bijna bij het einde werd mijn weg versperd door een zeeleeuw. Omdat ik alleen was, (een meisje ben) en het al bijna donker was, besloot ik maar geen risico te nemen om een klap te krijgen van een zeeleeuw en heb ik mijn weg omgegooid met als gevolg een hele steile klim. Ik kan in ieder zeggen dat ik het wildlife respecteer.
Maandagochtend zijn wij om 5 uur opgestaan voor een fantastische tour. Er waren geen goedkope campings in Kaikoura en het zou sowieso een korte nacht worden. Dus hebben wij besloten eerst een bier te drinken in de local pub en daarna naar onze slaapkamer te parkeren op het parkeerterrein van de touroperator. Weer iets voor een vette giechel en eentje die we van ons lijstje kunnen afstrepen.
Het vroege opstaan was het dubbel en dwars waard. Wij hebben namelijk gezwommen met dolfijnen. Van te voren was ons al verteld dat het om wilde dolfijnen gaat en dat het dus a) niet zeker is of je ze ziet en b) het zwemmen afhangt hoe van friendly ze zijn. Een beetje geluk moet je hebben. Gepakt in 3delig wetsuit (inclusief hoed) en met een snorkel en flippers hebben wij eerst een fantastische zonsopgang gezien vanaf het water. Al snel popten de eerste dolfijnen voor ons op en mochten wij het water in voor de eerste zwemsessie. De truc is om zoveel mogelijk geluid te maken en je verder te gedragen als een dolfijn. Ik neuriede het liedje 'Always look on the bright side of life' en dat werkte. Nog 3 andere zwemsessie volgden en de laatste was echt fenomenaal. Ontelbaar veel dolfijnen zwommen elegant om ons heen inclusief rondjes om onze as. Na het zwemmen was er nog een gelegenheid voor een fotosessie en een kijkje naar de salto makende dolfijnen met in de hand een warme chocomelk.
Last best they say: het was een mega vette, top afsluiting van het Zuidereiland.
Vanuit de dolfijnen zijn wij gisteren naar Picton gereden voor de oversteek per Ferry. Helaas was de Nederlandse bakkerij in Picton uitgerekend op maandag gesloten en werd de boterkoek waar wij ons al weken op verheugde door onze neusgeboord, shit happens.

Nog een paar opvallende feitjes tot slot.
Ik heb een slipper minder, waarschijnlijk meegenomen door een possum. Die hier overigens veel dood langs de weg liggen. Ik weet zeker dat toen ik naar bed ging er twee slippers stonden en 's ochtends was er nog maar één en hij was echt nergens te bekennen.
De cd met Madonna/Kylie/Cher, gekocht in een soort leger des Heils winkel, hebben wij suf gedraaid.
De wegen in Nieuw-Zeeland zijn heel opmerkelijk. Door de bergen heb je niet alleen veel bochten, maar ook dat je vaak voor jouw gevoel enorm tijd verspilt. Sommige plekken liggen minder dan 20 km van elkaar vandaan, maar het kost je dan meer dan twee uur om er te komen. Dit maakt wel dat je vaak dezelfde mensen weer tegenkomt.
Het is heel leuk hoe het zo goed kan klikken met iemand die je hiervoor helemaal niet kende!:)

Deze drie weken gaan de boeken in en waren een waar feest.

Jullie horen over twee weken het verslag van het Noordereiland.

Aju Paraplu!
May